Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Η ανάγκη τους… δική μας 2 (6o ΠΔ Κέρκυρας & ΠΔ Παλαιού Φαλήρου)



Ένα χρόνο πριν είχαμε δώσει την υπόσχεση, να μην επαναπαυτούμε στη μια φορά. Έτσι από το Νοέμβριο αρχίσαμε να το συζητάμε και να σκεφτόμαστε τις λεπτομέρειες.
Δεν κολλήσαμε τόσο στο πως θα είναι η εμπειρία, καθώς οι περισσότεροι είχαμε στο νου μας τις εικόνες τις περσινής προσπάθειας. Ως προς το πρακτικό κομμάτι χρησιμοποιήσαμε τα προηγούμενα σωστά ή λάθη μας, για να επιτύχουμε ένα όσο το δυνατόν καλύτερο αποτέλεσμα.
Η διαφορά ήταν στην ποσότητα, καθότι ένα χρόνο πριν οι 12 μερίδες φαγητού που είχαμε ετοιμάσει, μοιράστηκαν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Αυτό μας ενθάρρυνε και μας οδήγησε στο να μαγειρέψουμε αυτή τη φορά γύρω στα 30 πιάτα.
Το φαγητό μπήκε στα πακέτα, αυτά σε σακούλες, χαρτοπετσέτες, νερά και φύγαμε! Άλλοι με αυτοκίνητο, άλλοι με το μετρό, μηχανάκι, ποδήλατα… γύρω στις 22:00 φτάσαμε στην πλατεία, απ’ όπου είχαμε συμφωνήσει να ξεκινήσουμε το σύντομο… ή και όχι βραδινό ταξίδι μας… Εκεί συναντήσαμε ένα κλίμα άκρως εορταστικό και όχι και τόσο αναμενόμενο.






Αρχίσαμε να γλιστράμε στους γύρω δρόμους και στα στενά. Βρήκαμε μια κυρία, στην ηλικία της γιαγιάς μου, της έμοιαζε κιόλας, όμως εκείνη δεν περίμενε να χτυπήσει την πόρτα το εγγόνι της. Εκείνη δεν είχε καν πόρτα, μόνο περίμενε να περάσει η νύχτα, για να έρθει ξανά το φως, που μαζί με το σκοτάδι διώχνει την ανασφάλεια και το φόβο της νύχτας.
Όσο κι αν ξέραμε,… τα συναισθήματα μπερδεύτηκαν ξανά. Ήμασταν όλοι τόσο αδύναμοι… Η πράξη μας ήταν τόσο μικρή, μπροστά στις ανάγκες τους…
Με άλλες 29 μερίδες στα χέρια πήραμε το δρόμο, που πιστεύαμε πως θα μας οδηγούσε στα υπόλοιπα θλιμμένα πρόσωπα, αυτά που συναντάμε συνέχεια στους δρόμους της πόλης, η οποία παρόλα αυτά θυμάται ακόμα να γιορτάσει. Μα καλά που πήγαν όλοι; Οι ώρες περνούσαν, το φαγητό κρύωνε κι εμείς δε ξέραμε πώς να αντιμετωπίσουμε το απρόσμενο φαινόμενο.
Προφανώς οι αληθινές εικόνες, τα θλιμμένα πρόσωπα, η φτώχια, το κρύο, οι ανάγκες,… οι αλήθειες δε χωράνε σ’ αυτή την πόλη. Η Αθήνα θα γιορτάσει, όποιο κι αν πρέπει να είναι το τίμημα.
Αφού λοιπόν οι ώρες πέρασαν, κάποιοι από εμάς αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν. Είχαμε φτάσει περίπου στη 01:00 τα ξημερώματα και είχαμε μείνει μόλις 4 άτομα. Φαίνεται πως η αλήθεια δεν αποτελούσε πια πρόβλημα. Ήταν πια αργά. Οι κάτοικοι της πρωτεύουσας είχαν γιορτάσει ανενόχλητοι και είχαν πια επιστρέψει στα σπίτια τους. Έτσι όλοι εκείνοι που αποτελούν την αληθινή και γκρίζα εικόνα της πόλης, απλώθηκαν ξανά στα πεζοδρόμια, μπήκαν στις κούτες, έπιασαν τις γωνιές τους.
Οι υπόλοιπες μερίδες μοιράστηκαν ταχύτατα. Μας έφυγε ένα βάρος, γιατί το φαγητό πήγε εκεί που θέλαμε, εκεί που έπρεπε. Στην πραγματικότητα όμως ο προβληματισμός ήταν πολύ μεγαλύτερος. Είναι απίστευτό να συνειδητοποιεί κανείς πόσο εύκολα στο βωμό του φαίνεσθε, κάποιοι αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους σαν πιόνια.
Εύχομαι να πάψουν να υπάρχουν άνθρωποι, που χρειάζονται τη βοήθειά μας… Επειδή δυστυχώς όμως πρόκειται μάλλον για ουτοπία,… υπόσχομαι να συνεχίσω να προσπαθώ μαζί σας…





Δεν υπάρχουν σχόλια: